پلی تترافلوئورواتیلن بیشتر با نام تجاری تفلون شناخته می شود و از آن برای ساختن تابه های نچسب و هرچیز دیگری که لازم است لغزنده و نچسب باشد، استفاده می شود. PTFE برای مقاوم کردن فرش و پارچه در برابر رنگ پس دادن نیز استفاده می شود. به علاوه این پلیمر در کابردهای پزشکی نیز بسیار مفید است. از آنجا که بدن انسان به ندرت آن را دفع می کند، می توانیم آن را در ساخت اعضای مصنوعی بدن مورد استفاده قرار دهیم. پلی تترافلوئورواتیلن یا PTFE از زنجیر اصلی کربن تشکیل شده که به هر کربن آن، دو اتم فلوئور متصل است. تاریخچه: این ماده به طور تصادفی توسط Plunkett در سال ۱۹۳۸ کشف شد. در حالی که وی در تلاش برای ساختن یک خنک کننده از نوع CFC بود، پرفلورواتیلن در دستگاه فشار آزمایشگاه او پلیمرسازی شد (در این واکنش شیمیایی آهن جداره ظرف به عنوان کاتالیزور عمل کرد). در سال ۱۹۴۱ میلادی این ماده به ثبت رسید و سه سال بعد نام تفلون ثبت تجاری شد.

خواص عمومی: PTFE یک ماده چقرمه، انعطاف پذیر و غیر قابل ارتجاع است که از استحکام کششی میانه ولی مقاومت آن در برابر گرما، مواد شیمیایی و عبور جریان برق عالی است. این ماده در دماهای کم حدود (ºc269-) K4 تحت فشار نرم باقی می ماند. همانند دیگر مواد پلاستیکی، دما اثر قابل ملاحظه ای بر خواص مکانیکی دارد. حتی در ºc20،  PTFE پر نشده از خزش بالا تحت بار فشاری کم حدود MPa1 ر۲ برخوردار است. ضریب اصطکاک این ماده به شکل غیر معمول کم است و گفته می شود که پایین تر از هر جامد دیگری است. در مراجع اعداد متفاوتی ذکر شده ولی به طور معمول در محدوده ی ۰۲ ر۰ تا ۱ر۰ از بسیاری بسپار دیگر قرار می گیرد.